Gece yarısı gelen çılgınlık

Saat tam 01:02 ve ben birden “Yahu ben neden blog açmıyorum?” diye düşünürken buldum kendimi. Düşünmekle kalmayıp üstüne gerçeğe de döktüm. Yazasım varmış, duyulmak isteyesim varmış demek ki… Neyi nasıl yapacağımı bile bilmiyorum. Olur da yanlışlıkla okuyan olursa acemiliğime versin.

Efendim ben Ekin. Ankara’da sıradan bir memur hayatı yaşayan, 4 yaşında bir prensese sahip olan, 39 yaşında bekar bir anneyim. Bekarlığım zorunlukluktan. Eşimi 3 sene önce kanserden kaybettim. İçinizden kabarıp gelen acıma seslerini ve nidalarını susturun lütfen. Bu herkesin hayatında öyle ya da böyle yaşayacağı bir kayıp, ben sadece fazlaca erken yaşadım o kadar.

Neden buradayım? Neden bunları yazıyorum? Açıkçası benim de hiçbir fikrim yok. Ama bazen iç sesi dinlemek gerektiğine inanırım. Bugün bir blog açıp yazma düşüncesi çıkmadı bir türlü aklımdan. Bu düşünceyle yatsam uyuyamayacaktım. Bakalım bu yol nereye çıkacak? Şimdilik benden bu kadar. Yeni maceralarda görüşmek dileğiyle.